Zo kan het niet langer
Draden op de grond = slecht!
Stekker bij de katrol = slecht!
Duidelijk zichtbaar op deze foto zijn de aangehangen papieren met instructies. Die werden ongeveer een week voor het nemen van deze foto's aangebracht. Er staat zeer precies op omschreven hoe de pistes opgehangen moeten worden. Blijkbaar is de graad van analfabetisme in onze contreien sterk de hoogte in gegaan.
Heel de zooi op de grond = slecht!
Draad aan bank = slecht!
Draad aan trapleuning = slecht!
Draad aan bank (bis) = slecht!
Elastiek onder schroef = slecht!
Elastiek onder schroef (detail) = slecht!
Zijpiste omhoog gehangen = slecht!
Draad gekneld = slecht!
Zo moet het
Middenste piste, zuid: één keer losjes om het houten uitsteeksel draaien
Zijpiste kant Sint-Niklaas, zuid: over het houten uitsteeksel aan middenbalk, gewoon los laten hangen verder
Zijpiste kant Sint-Niklaas, noord: over het krammetje aan middenbalk, gewoon los laten hangen verder
Middenste piste, noord: één keer om het krammetje
Zijpiste kant Sint-Baafs, noord: één keer om het krammetje
Zijpiste kant Sint-Baafs, zuid: draad los op zichzelf terugplooien en zachtjes aantrekken, bovenaan de trap in een los, platte knoop over de top van de leuning leggen
De teksten die uitgehangen werden:
(In zeer duidelijk leesbare, grote letters, ter hoogte van de klink van de schuifdeur:)
Het korte verhaal
Gelieve na gebruik van de schermpistes de draden op de juiste manier terug op te hangen, en de apparaten uit te schakelen.
(In duidelijk leesbaar lettertype, vlak naast het "korte verhaal":)
Het lange verhaal
Ongeveer 15 jaar geleden was er een probleem met één van de elektrische schermpistes. Het elektrisch sabelschermen stond nog in zijn kinderschoenen, maar bij de Gilde hadden we toen al een paar goede jonge sabelschermers die de nieuwe evoluties moesten volgen. Goed werkende elektrische schermpistes waren onontbeerlijk. De persoon die toen de pistes onderhield, Albert De Groote, was niet zeer regelmatig beschikbaar op dat moment. Wachten tot hij tijd zou vinden om de piste te herstellen was geen optie.
Schermmeester Ignace Corteyn nam daarom een initiatief. Eén van zijn nieuwere leerlingen, Reindert Nachtergaele, was technisch nogal onderlegd en wel geïnteresseerd in wat knutselwerk. Samen met Olivier Antonis zou hij proberen om het probleem in de piste te vinden en op te lossen. Dit initiatief bleek een succes, want binnen de kortste keren was de piste weer operationeel.
Niet veel later bleek een andere piste defect. Reindert en Olivier brachten prompt de nodige herstellingen aan. Naarmate de tijd vorderde en er meer herstellingen nodig waren, vooral doordat de pistes gaandeweg intensiever gebruikt werden, dachten zij een systeem uit om pistes sneller te kunnen herstellen, en bij een defect zelfs een volledige draad door een andere te vervangen op enkele minuten tijd. Er werd een werkbak aangekocht, gevuld met allerlei gereedschap om hun taak mogelijk te maken.
De twee deden hun werk zo goed, dat de schermmeester hen ook andere klusjes liet opknappen. Deze "ploeg van twee" was uiteindelijk verantwoordelijk voor de volledige vernieuwing van de verlichting in de "kleine zaal" (waar nu het museum Delori is), en later voor het plaatsen van de pistes in de nieuwe bovenzaal.
Gaandeweg werden ook andere sabelschermers betrokken bij het uitvoeren van allerlei werken. Toen Reindert de Gilde verliet, trok Olivier telkens andere sabelschermers aan om hem te assisteren bij het onderhoud van de pistes en van de zaal. Al die schermers hebben dat gedurende die 15 jaar gecombineerd met hun carrière als schermer, scheidsrechter, trainer... De werken werden en worden ook meestal uitgevoerd tijdens de sabeltrainingen, zodat de sabelschermers meestal de overlast die tijdens de werken ontstaat voor lief moeten nemen.
Toen de bovenzaal in gebruik werd genomen, kwam er ook een gloednieuwe werkruimte beschikbaar voor de materiaalherstellers. Het atelier werd weloverwogen ingedeeld, en met een aantal schragen en een degelijk blad beschikten we eindelijk over een goede werktafel.
In deze periode begon het ledenaantal van de Gilde explosief te groeien. De herstelploeg, die intussen in essentie uit één persoon bestond, moest op volle toeren draaien om de vele benodigde herstellingen tijdig uit te voeren. Tijdens de vergaderingen van de sportcommissie werd er bij herhaling opgemerkt dat de levensduur van de draden fel ingekort werd doordat sommige schermers nogal nonchalant met het materiaal omgingen. Intussen werd het atelier ook al te vaak omgevormd tot refter en/of afvaldepot.
Maatregelen werden getroffen: er mag niet meer gegeten worden in de zaal en zeker niet in het atelier, elke piste is voorzien van een ophang-systeem voor de pistes, en sinds vorig jaar hebben we zelfs uitgekeken naar een steviger type draad voor de pistes. Het resultaat mocht gezien worden: vorig seizoen waren er merkelijk minder pannes aan het materiaal.
Bij het begin van het huidige seizoen werden opnieuw heel wat initiatieven genomen om de zaal piekfijn te krijgen. De vloer in de bovenzaal werd nagenoeg volledig ontmanteld. Door een fout in de communicatie waren de degenschermers tijdens hun laatste training er niet van op de hoogte dat zij de vloer moesten verwijderen. Gelukkig waren er een paar hulpvaardige jongeren bereid nog wat langer te blijven om mee te helpen. Samen met Olivier verwijderden zij de plastieken vloer in het zuidelijke deel van de bovenzaal. Roger en Olivier Antonis brachten een groot deel van de daarop volgende dag door in de zaal om de rest van de plastiek vloer uit te breken, het ergste vuil wat op te vegen en de rubberen matten op te rollen.
Enkele weken later waren de herstellingen aan de betonnen bodem reeds uitgevoerd, al diende vastgesteld dat het structurele probleem nog veel verergerd was, en dat dit geen definitieve oplossing kan zijn. Eind dit seizoen zal de vloer opnieuw volledig uitgebroken worden, deze keer met beton en al. De schermers die op de laatste training van het seizoen zullen schermen, worden nu al uitgenodigd wat extra tijd uit te trekken om de vloer en het elektrisch materiaal te helpen opruimen.
De schilderwerken wilden echter niet zo goed vlotten. Waar het einde voorzien was tegen 1 augustus, moesten de sabelschermers het de eerste helft van augustus zien te redden zonder kleedkamers en zonder douches. De bovenzaal kon nog niet terug in orde gebracht worden, aangezien de werken daar nog volop aan de gang waren. Pas op 19 augustus kon een eerste training gewijd worden aan het herinstalleren van de infrastructuur. Gedurende drie uur werd gewerkt aan het terugleggen van de vloer in het noordelijke deel van de zaal, en van de rubberen matten in het zuidelijke deel. Omdat de aanvoerder van de bende de daarop volgende weken niet beschikbaar was, werd de voltooiing van de werken uitgesteld tot september.
Op woensdag 6 september werden de werken uiteindelijk voltooid. Opnieuw werd een volledige sabeltraining van 3 uur uitgetrokken voor het in orde brengen van de schermzaal. Een groep sabelschermers nog omvangrijker dan voorheen werd verdeeld in kleine ploegjes die elk een deel van het werk verrichtten. Olivier maakte ondertussen 4 nieuwe draden klaar voor schermpistes. Op donderdag 7 september kwam hij nog eens een uur vroeger naar de zaal om de laatste hand aan de elektrische pistes te leggen.
Toen Reindert en Olivier pas begonnen waren als pisteherstellers, hielden zij een schriftje bij waarin stond welke herstellingen ze uitvoerden, gedagtekend en met aanduiding van de geïnvesteerde tijd. Al snel raakte dat in onbruik, vooral omdat we allang blij waren toen de herstellingen gedaan en niet zoveel zin meer hadden om ook nog eens wat administratie te gaan doen. In zekere zin is het bijzonder jammer dat we met die boekhouding gestopt zijn, omdat dan pas duidelijk zou zijn hoeveel ettelijke uren binnen en buiten de trainingen Olivier, Reindert en vele andere sabelschermers al hebben geïnvesteerd in het onderhoud van de pistes en van de zalen in het algemeen.
Ik denk wel dat het, na het lezen van dit lange verhaal, duidelijk is hoe frustrerend en wraakroepend het is voor de mensen die gedurende al die jaren het materiaal onderhouden hebben, om telkens weer te moeten vaststellen dat bepaalde schermers zeer weinig zorg hebben voor het materiaal en voor de zaal. Nochtans zijn alle schermers ongetwijfeld zeer goed op de hoogte van de eenvoudige wenken die zij in acht moeten houden bij het gebruik van het materiaal. Alle schermers zouden in elk geval op de hoogte gebracht moeten zijn van die wenken. Voor de zekerheid zullen we ze hier nog eens herhalen.
Bij het gebruik van de zaal:
- Nergens in de lokalen van de Gilde (gangen, schermzalen, kleedkamers, bar, ...) mag gegeten worden, behalve door een klein aantal personen geselecteerd door de sportcommissie, of behalve indien het eten ter beschikking gesteld wordt door de Gilde (dan mag het uitsluitend in de bar geconsumeerd worden).
- In de kleedkamers mag niet gedronken worden.
- In de zalen mag enkel water of sportdrank gedronken worden, uit flessen of drinkbussen die gemarkeerd zijn met de naam van de eigenaar. Op het einde van de training moeten alle flessen en drinkbussen meegenomen worden of in de daartoe bestemde vuilniszakken gedeponeerd worden.
- Kledij en schermmateriaal moet na elke training uit de zalen verwijderd worden. Enkel in de kleedkamers of daartoe bestemde kasten mag kledij of materiaal achtergelaten worden. Alle materiaal moet getekend zijn.
- Wij schermen in een historisch gebouw dat voor verschillende doeleinden gebruikt wordt. Het is belangrijk dat de zalen schoon en onbeschadigd blijven. Let erop dat je niets beschadigt, bijvoorbeeld tijdens het verplaatsen van je schermzak. Vermijd tegen de muren te leunen, zet je handen niet op de muren (als je ergens tegen moet steunen, gebruik dan een van de balken).
Bij het gebruik van de pistes:
- Let erop dat je niet te ver voorbij het einde van de piste gaat als je aangeschakeld bent: de draden zijn niet veel langer dan noodzakelijk.
- Als er een onderdeel van de piste loskomt (karabijnhaakje, gummikogel, schroefjes), raap dan het losgekomen onderdeel op en leg het duidelijk zichtbaar op de grote tafel in het atelier.
Na het gebruik van de pistes:
- Schakel het apparaat uit met de aan/uit knop. Laat de stekker in het stopcontact zitten.
- Hang de draden terug op hun plaats. Als de draad aan een kram vastgemaakt moet worden, wikkel je de draad er maximaal één keer omheen. Als de draad correct opgehangen wordt, volstaat dat opdat de draad zou blijven hangen. Leg in geen geval knopen in de draad. Als de draad aan een houten uitsteeksel vastgemaakt moet worden, wikkel je de draad er maximaal één keer omheen. Trek de draad niet door barsten in het hout heen. De draad die bovenaan de trap vastgemaakt moet worden, plooi je eerst terug op zichzelf en je haalt het teruggeplooide stuk aan totdat de draad voldoende strak staat. Dan leg je de dubbelgeplooide draad in een zeer losse, enkele, platte knoop over het bovenste uitstekende deel van de trapleuning heen (bovenaan de trap). Wikkel de draad nooit tussen de spijlen van de trap. Maak een draad nooit vast aan dingen die kunnen bewogen worden, zoals banken of deuren. In de benedenzaal zijn ook overal krammen voorzien om de draden aan te hangen. Hang de draden daar in geen geval tussen de bewegende onderdelen van de luikjes.
- Hang de draden niet te los en niet te strak, zorg ervoor dat de elastiek zich in een min of meer centrale positie bevindt. Langs beide kanten van de piste zou het uiteinde van de elastiek zich ongeveer even ver van het scharnierpunt aan het plafond moeten bevinden. Als dat niet het geval is, dan kan je door een korte ruk aan het korte uiteinde ervoor zorgen dat dat in orde komt.